Σελίδες

29.1.10

Ο Γκέκας, δεύτερη συνέχεια και... ΤΕΛΟΣ!

Αναστροφή και γυρίζω για Καρδίτσα, το ραντεβού κινδυνεύει να χαθεί και μένα το μυαλό μου στον σκύλο.....
“Μα να τον χάσω μπροστά στα μάτια μου” δεν το “χωνεύω” με τίποτα.

Προχωρώ όσο πιο αργά μπορώ και “το μάτι μου παίζει” συνέχεια αριστερά – δεξιά , η τελευταία ελπίδα είναι μήπως τον δω εκεί κοντά , αν απομακρυνθώ ...χέστα.

Στα 150 μέτρα, και ενώ “ανοίγω” ταχύτητα απογοητευμένος, ξαφνικά βλέπω στο χωράφι , δίπλα στον δρόμο, να εξέχει πάνω από τα ξερόχορτα, ένα καφέ κεφάλι με μακριά αυτιά.
“Λες; Δεν το πιστεύω!”
Αστραπιαία κάνω στην άκρη και σταματώ, το πως δεν έγινε κανένα τροχαίο εκείνη την μέρα είναι απορίας άξιον...
Πλησιάζω και είναι αυτός !! Έρχεται κοντά μου “μες την καλή χαρά”, μου έρχεται να τον πλακώσω στις κλωτσιές , αλλά “δίνω τόπο στην οργή” ......

Τον βάζω βιαστικά στο αμάξι , δεν αντιστέκεται καθόλου, σου λέει “ μαλάκας είμαι ; Από αυτόν όποτε θέλω την κοπανάω...” και πάμε για το ραντεβού.

Ο γεωπόνος, τον οποίο πρέπει να μεταφέρω στα μελίσσια μου , που είναι έξω από την πόλη για έλεγχο και να τον ξαναγυρίσω πίσω στο γραφείο του, (Μου “αρέσει” που πληρώνονται και ¨οδοιπορικά”) με υποδέχεται με την “μούρη” κάτω.
“Άργησες, σε μισή ώρα σχολάω” μου λέει.
“Να ξέρεις ....κάτι μου έτυχε......” Προσπαθώ να δικαιολογηθώ...
“Ναι .... ναι .....καλά ξέρω ....” με αποπαίρνει.
Τι να του εξηγήσεις τώρα.....
“Σε μισή ώρα θα έχουμε τελειώσει “ του λέω και τελικά πείθεται, ευτυχώς....
Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο σκέφτομαι αν πρέπει να του πω ότι έχουμε “συνταξιδιώτη”.
“Και αν μου πει ότι φοβάται τα σκυλιά; Τι γίνεται” “
“Άστο καλύτερα και βλέπουμε...”
Ευτυχώς όταν μπαίνουμε μέσα και τον βλέπει, δείχνει να μην έχει πρόβλημα.

Μέχρι να φτάσουμε, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από σκυλιά, είχε και αυτός ένα , δεν θυμάμαι την ράτσα, του πέθανε πρόσφατα, όπως και το δικό μου......

ΕΔΩ προσπερνώ μερικές “φάσεις” που έγιναν στο μελισσοκομείο, γιατί δεν θα τελειώσω ούτε και σήμερα την ιστορία, και ο FORIS θα νομίσει ότι το κάνω επίτηδες .......:)

Τελειώνοντας με τον γεωπόνο , παίρνω και τον πατέρα μου, που είχε κατέβει Καρδίτσα, και ανεβαίνουμε για χωριό ....επιτέλους!!

Στα μισά της διαδρομής σκέφτομαι ότι κάτι ακόμα ήθελα να κάνω , αλλά δεν θυμάμαι τι!

Πριν φτάσουμε το θυμάμαι: “Την εφορία!!”
Είχα ξεχάσει ότι έπρεπε να πάω και από την ΔΟΥ , “φτου σου !! Τώρα είναι πια αργά.”
Ρίχνω το πιο δολοφονικό βλέμμα που έχω ρίξει ποτέ στον σκύλο.

Ήξερα γω γιατί έβρισα την δεύτερη φορά!!!

Μπαίνω στο χωριό και σταματώ έξω από την μια , από τις δύο, καφέ - ψησταριές του χωριού, είναι του Κώστα , καλό παιδί γείτονας και. μελισσοκόμος.
Τέτοια ώρα , 3 το μεσημέρι, δεν υπάρχει “ψυχή” έξω, μόνο ο Κώστας “ανοιχτός”, μπαίνω να χαιρετίσω και μου έρχεται η “φλασιά”!
“Είναι και κυνηγός! Μήπως να του έλεγα.....”


Μετά τα τυπικά το πετάω “ Ωρε συ , να σου δείξω κάτι!”
Βγαίνουμε έξω και τον βλέπει , “Πως σου φαίνεται;”
Τον ρωτάω.
“Πολύ καλός, καθαρόαιμος Γκέκας” μου λέει, δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά και γνώσεις....
“Δικό σου είναι;” με ρωτάει.
“Κοίταξε να δεις....”
Αρχίζω να του εξηγώ το τι έχει συμβεί .......
Τελειώνοντας την αφήγηση του το λέω:
“ Άκου αν τον θέλεις, να στον δώσω , αλλά με μια προϋπόθεση, σε περίπτωση που δεν “κάνει” για κυνήγι, να μου τον δώσεις πίσω”

“Ακόμα και να μην “κάνει” θα τον κρατήσω” μου λέει αλλά “Σύμφωνοι ”

Μεταφέρεται στην αυλή στο πίσω μέρος και δένεται, καθαρό νερό και τροφή επί τόπου.
Ξέχασα να αναφέρω, ότι στην Καρδίτσα αγόρασα ξηρά τροφή για σκύλους , για κάθε ενδεχόμενο...(Αν έγραφα όλες τις λεπτομέρειες δεν θα τελείωνα fori ούτε....)

Όταν την έδωσα του Κώστα μου είπε: “Σιγά μη του δώσω τέτοια, ψησταριά έχουμε.....”

Το απόγευμα βγαίνω και πάω στο καφενείο, μέσα βρίσκονται 6 γέροι, και μόλις μπαίνω 12 μάτια με καρφώνουν!
“Εσύ τον έφερες” λέει ο πρώτος , πριν καν πω “καλησπέρα”.

Γυρίζω στον Κώστα που μου κλείνει το μάτι, “Τι ρε παιδιά;” Ρωτάω, δήθεν, απορώντας:

“Άστα αυτά,.... άλλος δεν ήρθε στο χωριό σήμερα, εσύ τον έφερες!”

Ο Κώστας παρεμβαίνει “ Μα αφού σας είπα: Τον αγόρασα από γύφτο, 3 Χιλ. Ευρώ” λέει εκείνος.

“Καλά –καλά .... εγώ τον είδα όταν τον έφερνε” λέει ο πιο μύωπας από όλους!!

Κατάλαβα! Άντε να κοροϊδέψεις ΑΥΤΆ τα γερόντια !

Σε μισή ώρα τα έχω “ξεράσει” όλα!

Φυσικά και αναλύεται διεξοδικά πλέον, κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή:

“Κυνηγάει” ή όχι, είναι “χαμένος” ή τον εγκατέλειψαν, ενώ συχνά γίνεται και αυτοψία στο ίδιο το ζώο για να τεκμηριωθεί η μία ή άλλη άποψη.

Δεν καταλήγουμε , όπως είναι φυσικό, πουθενά.

Το βράδυ ξαναβγαίνω, αλλά το σκυλί δεν είναι πια εκεί , “Που το έχεις;” ρωτάω.
“Στο σπίτι, την νύχτα μπορεί να είναι ανήσυχο και να γαβγίζει, δεν θέλω να ενοχλεί” μου λέει ...
“Μάλλον καλή επιλογή έκανα τελικά” σκέφτομαι....
Κάθε μισή ώρα, πότε εκείνος και πότε εγώ, βγαίνουμε έξω για να τον αφουγκραστούμε, δεν ακούγετε τίποτα, ικανοποίηση.....

Αργά πια , πάω για ύπνο, ο δρόμος για το σπίτι μου περνάει δίπλα από το σπίτι του Κώστα, μόλις πλησιάζω ακούω την αλυσίδα να κουνιέται.

“Καληνύχτα φιλαράκο.”

Και σαν να άκουσα: “Καληνύχτα και σε σένα”

ΤΕΛΟΣ

12 σχόλια:

Exagono είπε...

bravo....bravo....the writer... the writer....ancore....ancore.Ωραια ιστορια φιλε μου,αφου δεν ειχε ασχημο τελος περιμενα οτι τελικα τον συμαζεψες εσυ.Αλλα ακομη και ετσι τον εδωσες σεναν ανθρωπο που τον αγαπαει και τον φροντιζει.Βρε τον γκεκα εγινε μυθιστορημα.Τα συγχαρητηρια στον συγραφεα.Μου καλαρεσε ομως και θελω και αλλες ιστοριες γραμμενες απο σενα.

αθεόφοβος είπε...

Μας έβγαλες την πίστη μέχρι να μάθουμε το τέλος της ιστορίας!
Ευτυχώς που είχε αίσιον περας!

glam είπε...

Fori: Μετά το χωριό ήταν η αμέσως επόμενη επιλογή, και ας γκρίνιαζε η γυναίκα, αλλά δεν με ενθουσίαζε η ιδέα να τον "κλείσω" σε ταράτσα ή σε μικρό κήπο....και αν είναι "κυνηγός";
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, όσο για το "και άλλες ιστορίες", αν και θέλουν αρκετό χρόνο από μένα, με την κατάλληλη "έμπνευση" ίσως, το μέλλον θα δείξει.

glam είπε...

Αθεόφοβε: Λυπάμαι για την αγωνία:))

Αν ήξερα ότι με διαβάζεις, θα ήμουν ακόμη πιο διστακτικός ............να μη σου πω ότι δεν θα έγραφα καν...!

Anestis Ketsetzidis είπε...

Ε μας έβγαλες τη ψυχή μέχρι να διαβάσουμε τα καλά νέα.
Ειδικά εκεί μέσα στα χόρτα...
Λόγικά ο Κώστας θα σου δόσει και τα ανάλογα κυνήγια τριχωτού.

glam είπε...

Ανέστη, έτσι και πάρω κομμάτι από "τριχωτό" σας καλώ όλους να το μοιραστούμε για την "ψυχική οδύνη"....:)

Locus Publicus είπε...

Μπράβο φίλε glam, αίσιο τέλος, όλα ωραία. Τρομερή η σχέση που μπορεί να γεννηθεί ανάμεσα στα ζώα και τους ανθρώπους. Σε άγχωσε ο Γκέκας, ο φουκαράς. Ζωή νάχει κι αυτός. Ωραια ιστορία:)

ria είπε...

ευτυχώς που δεν τον πήρες στην αθήνα. θα ήταν κριμα να μένει σε ένα διαμερισμα ένα τέτοιο ζώο!

glam είπε...

Χάρηκα που σου άρεσε, φίλε Locus.

Η σχέση μας με τα ζώα μπορεί να είναι όπως την περιγράφεις, αλλά το συγκεκριμένο "ζώο" ήταν το "κάτι άλλο", γοήτευσε όχι μόνο εμένα αλλά και όλους όσους ήρθαν σε επαφή μαζί του αυτό το διάστημα ....

Χαλάλι όλες οι αγωνίες .......

glam είπε...

ria: Ούτε γω μπορώ να μείνω σε διαμέρισμα....

Πάντα επεδίωκα να μένω σε μονοκατοικία, ειδικά όταν απέκτησα τα παιδιά μου, νοικιάζοντας φυσικά, μέχρι που ο Σημίτης μα τον Παπαντωνίου "άνοιξαν" τις τράπεζες και για μας τους "κοινούς θνητούς", αυτό τους το οφείλουμε από μια άποψη......

Έκτοτε απολαμβάνω, και εφόσον θα πληρώνω κανονικά τις δόσεις, μια τέτοια ......

demetrat είπε...

επειδή τους ξέρω τους γκέκες, την ομορφιά και την εξυπνάδα τους ,ξαναγράφω το προηγούμενο σχόλιο.Αλλοίμονο σ' αυτόν που τον έχασε γιατί δεν παρατάς στο δρόμο επί τούτου γκέκα..
Πάντως τουλάχιστο τον πήρε κάποιος που ξέρει από σκυλιά.
δ

glam είπε...

Δήμητρα, αυτό το σκυλί, τελικά, εκτός της ομορφιάς του είναι ένα άλυτο μυστήριο.....