Σελίδες

29.1.10

Ο Γκέκας, δεύτερη συνέχεια και... ΤΕΛΟΣ!

Αναστροφή και γυρίζω για Καρδίτσα, το ραντεβού κινδυνεύει να χαθεί και μένα το μυαλό μου στον σκύλο.....
“Μα να τον χάσω μπροστά στα μάτια μου” δεν το “χωνεύω” με τίποτα.

Προχωρώ όσο πιο αργά μπορώ και “το μάτι μου παίζει” συνέχεια αριστερά – δεξιά , η τελευταία ελπίδα είναι μήπως τον δω εκεί κοντά , αν απομακρυνθώ ...χέστα.

Στα 150 μέτρα, και ενώ “ανοίγω” ταχύτητα απογοητευμένος, ξαφνικά βλέπω στο χωράφι , δίπλα στον δρόμο, να εξέχει πάνω από τα ξερόχορτα, ένα καφέ κεφάλι με μακριά αυτιά.
“Λες; Δεν το πιστεύω!”
Αστραπιαία κάνω στην άκρη και σταματώ, το πως δεν έγινε κανένα τροχαίο εκείνη την μέρα είναι απορίας άξιον...
Πλησιάζω και είναι αυτός !! Έρχεται κοντά μου “μες την καλή χαρά”, μου έρχεται να τον πλακώσω στις κλωτσιές , αλλά “δίνω τόπο στην οργή” ......

Τον βάζω βιαστικά στο αμάξι , δεν αντιστέκεται καθόλου, σου λέει “ μαλάκας είμαι ; Από αυτόν όποτε θέλω την κοπανάω...” και πάμε για το ραντεβού.

Ο γεωπόνος, τον οποίο πρέπει να μεταφέρω στα μελίσσια μου , που είναι έξω από την πόλη για έλεγχο και να τον ξαναγυρίσω πίσω στο γραφείο του, (Μου “αρέσει” που πληρώνονται και ¨οδοιπορικά”) με υποδέχεται με την “μούρη” κάτω.
“Άργησες, σε μισή ώρα σχολάω” μου λέει.
“Να ξέρεις ....κάτι μου έτυχε......” Προσπαθώ να δικαιολογηθώ...
“Ναι .... ναι .....καλά ξέρω ....” με αποπαίρνει.
Τι να του εξηγήσεις τώρα.....
“Σε μισή ώρα θα έχουμε τελειώσει “ του λέω και τελικά πείθεται, ευτυχώς....
Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο σκέφτομαι αν πρέπει να του πω ότι έχουμε “συνταξιδιώτη”.
“Και αν μου πει ότι φοβάται τα σκυλιά; Τι γίνεται” “
“Άστο καλύτερα και βλέπουμε...”
Ευτυχώς όταν μπαίνουμε μέσα και τον βλέπει, δείχνει να μην έχει πρόβλημα.

Μέχρι να φτάσουμε, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από σκυλιά, είχε και αυτός ένα , δεν θυμάμαι την ράτσα, του πέθανε πρόσφατα, όπως και το δικό μου......

ΕΔΩ προσπερνώ μερικές “φάσεις” που έγιναν στο μελισσοκομείο, γιατί δεν θα τελειώσω ούτε και σήμερα την ιστορία, και ο FORIS θα νομίσει ότι το κάνω επίτηδες .......:)

Τελειώνοντας με τον γεωπόνο , παίρνω και τον πατέρα μου, που είχε κατέβει Καρδίτσα, και ανεβαίνουμε για χωριό ....επιτέλους!!

Στα μισά της διαδρομής σκέφτομαι ότι κάτι ακόμα ήθελα να κάνω , αλλά δεν θυμάμαι τι!

Πριν φτάσουμε το θυμάμαι: “Την εφορία!!”
Είχα ξεχάσει ότι έπρεπε να πάω και από την ΔΟΥ , “φτου σου !! Τώρα είναι πια αργά.”
Ρίχνω το πιο δολοφονικό βλέμμα που έχω ρίξει ποτέ στον σκύλο.

Ήξερα γω γιατί έβρισα την δεύτερη φορά!!!

Μπαίνω στο χωριό και σταματώ έξω από την μια , από τις δύο, καφέ - ψησταριές του χωριού, είναι του Κώστα , καλό παιδί γείτονας και. μελισσοκόμος.
Τέτοια ώρα , 3 το μεσημέρι, δεν υπάρχει “ψυχή” έξω, μόνο ο Κώστας “ανοιχτός”, μπαίνω να χαιρετίσω και μου έρχεται η “φλασιά”!
“Είναι και κυνηγός! Μήπως να του έλεγα.....”


Μετά τα τυπικά το πετάω “ Ωρε συ , να σου δείξω κάτι!”
Βγαίνουμε έξω και τον βλέπει , “Πως σου φαίνεται;”
Τον ρωτάω.
“Πολύ καλός, καθαρόαιμος Γκέκας” μου λέει, δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά και γνώσεις....
“Δικό σου είναι;” με ρωτάει.
“Κοίταξε να δεις....”
Αρχίζω να του εξηγώ το τι έχει συμβεί .......
Τελειώνοντας την αφήγηση του το λέω:
“ Άκου αν τον θέλεις, να στον δώσω , αλλά με μια προϋπόθεση, σε περίπτωση που δεν “κάνει” για κυνήγι, να μου τον δώσεις πίσω”

“Ακόμα και να μην “κάνει” θα τον κρατήσω” μου λέει αλλά “Σύμφωνοι ”

Μεταφέρεται στην αυλή στο πίσω μέρος και δένεται, καθαρό νερό και τροφή επί τόπου.
Ξέχασα να αναφέρω, ότι στην Καρδίτσα αγόρασα ξηρά τροφή για σκύλους , για κάθε ενδεχόμενο...(Αν έγραφα όλες τις λεπτομέρειες δεν θα τελείωνα fori ούτε....)

Όταν την έδωσα του Κώστα μου είπε: “Σιγά μη του δώσω τέτοια, ψησταριά έχουμε.....”

Το απόγευμα βγαίνω και πάω στο καφενείο, μέσα βρίσκονται 6 γέροι, και μόλις μπαίνω 12 μάτια με καρφώνουν!
“Εσύ τον έφερες” λέει ο πρώτος , πριν καν πω “καλησπέρα”.

Γυρίζω στον Κώστα που μου κλείνει το μάτι, “Τι ρε παιδιά;” Ρωτάω, δήθεν, απορώντας:

“Άστα αυτά,.... άλλος δεν ήρθε στο χωριό σήμερα, εσύ τον έφερες!”

Ο Κώστας παρεμβαίνει “ Μα αφού σας είπα: Τον αγόρασα από γύφτο, 3 Χιλ. Ευρώ” λέει εκείνος.

“Καλά –καλά .... εγώ τον είδα όταν τον έφερνε” λέει ο πιο μύωπας από όλους!!

Κατάλαβα! Άντε να κοροϊδέψεις ΑΥΤΆ τα γερόντια !

Σε μισή ώρα τα έχω “ξεράσει” όλα!

Φυσικά και αναλύεται διεξοδικά πλέον, κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή:

“Κυνηγάει” ή όχι, είναι “χαμένος” ή τον εγκατέλειψαν, ενώ συχνά γίνεται και αυτοψία στο ίδιο το ζώο για να τεκμηριωθεί η μία ή άλλη άποψη.

Δεν καταλήγουμε , όπως είναι φυσικό, πουθενά.

Το βράδυ ξαναβγαίνω, αλλά το σκυλί δεν είναι πια εκεί , “Που το έχεις;” ρωτάω.
“Στο σπίτι, την νύχτα μπορεί να είναι ανήσυχο και να γαβγίζει, δεν θέλω να ενοχλεί” μου λέει ...
“Μάλλον καλή επιλογή έκανα τελικά” σκέφτομαι....
Κάθε μισή ώρα, πότε εκείνος και πότε εγώ, βγαίνουμε έξω για να τον αφουγκραστούμε, δεν ακούγετε τίποτα, ικανοποίηση.....

Αργά πια , πάω για ύπνο, ο δρόμος για το σπίτι μου περνάει δίπλα από το σπίτι του Κώστα, μόλις πλησιάζω ακούω την αλυσίδα να κουνιέται.

“Καληνύχτα φιλαράκο.”

Και σαν να άκουσα: “Καληνύχτα και σε σένα”

ΤΕΛΟΣ

27.1.10

Ο Γκέκας , η συνέχεια.....

Τον παρακολουθώ, μήπως χάνει την ισορροπία του και χτυπήσει , ιδιαίτερα στις στροφές αλλά και για το αν τον “πιάνει” το αυτοκίνητο, τίποτα , πιο πολλή “κουνιέμαι” εγώ στο backet κάθισμα, παρά αυτός, ξέρει από αυτοκίνητα......

Τα πρώτα χιλιόμετρα, με την ευχάριστη και απρόσμενη συντροφιά, περνούν γρήγορα, τώρα σκέφτομαι την καλύτερη λύση γι' αυτόν .
Η αρχική ιδέα ( μεταφοράς του σε πιο “ασφαλές μέρος”) αποδεικνύεται στην πράξη, όχι και τόσο εύκολη υπόθεση.
Οπουδήποτε κοντά στην Εθνική οδό και να τον αφήσω , δεν θα έχει αλλάξει τίποτα , απλώς θα έχω καθυστερήσει λίγη ώρα το “μοιραίο”, απορρίπτεται γρήγορα.

Δεύτερη , και καλύτερη λύση, η μεταφορά του στο χωρίο, εκεί ζουν μόνιμα οι γονείς και εγώ το επισκέπτομαι συχνά , στην χειρότερη περίπτωση, αν αφεθεί ελεύθερος στο χωριό , τουλάχιστον δεν θα κινδυνεύει από αυτοκίνητα, άσε που μπορεί να γίνει και η “μασκότ” και να καλοπερνάει...

(Στο χωριό οι μόνιμοι κάτοικοι είναι περίπου 70-80 άτομα , κυρίως συνταξιούχοι, και η ύπαρξη ενός ήμερου και φιλικού σκύλου , πιστεύω, θα γίνει θετικά δεκτή...αλλά ποτέ δεν ξέρεις)

Με αυτές τις σκέψεις έχει περάσει μισή ώρα όταν ξαφνικά μου έρχεται .......
Θα κατουρήσει!!

Τα σκυλιά δεν “λερώνουν” εκεί που κάθονται αλλά αν “ζοριστούν” ή κάτω από “περίεργες” συνθήκες , τότε υποχρεωτικά.....
Πρέπει να βρω ένα μέρος για να τον αμολήσω λίγο , αν δεν θέλω τίποτα δυσάρεστα....

( Όταν έβρισα την δεύτερη φορά δεν ήταν τυχαία, ήξερα ότι θα έμπλεκα...)

Σταματώ σε 1-2 σημεία αλλά δεν το “τολμάω” , είναι επικίνδυνο να τον αφήσεις ελεύθερο ενώ δίπλα περνούν νταλίκες και ΙΧΕ με ταχύτητα, ενώ καλά -καλά δεν με “ακούει”....

Αποφασίζω τελικά να ρισκάρω, η στάση θα γίνει έξω από την πόλη του Δομοκού, σε καφέ-εστιατόριο που συνήθως κάνω στάση για καφέ και τυρόπιτα, και ο χώρος της αυλής είναι μεγάλος και περιφραγμένος, άρα σχετικά ασφαλής, αυξάνω ταχύτητα και ....ελπίζω.

Μόλις φτάνω , τελικά, παρκάρω και.... παγώνω!
Είχα ξεχάσει ότι στο συγκεκριμένο καφέ, “φιλοξενούνται” σε μόνιμη βάση, 5-6 σκυλιά διαφόρων ρατσών και μεγεθών!

Φτου σου ! Που να τον αφήσεις; Το λιγότερο θα είναι να τρομάξει και να το βάλει στα πόδια...και άντε να τον πιάσεις μετά...άσε δε αν του επιτεθούν......

Τίποτα , το κατούρημα αναβάλλεται, πάλι, αποφασίζω να πάρω την τυρόπιτα και ένα καφέ στα γρήγορα, και δρόμο.
Τον αφήνω μόνο στο αμάξι, καθόλου δεν ενθουσιάστηκε αλλά δεν το έκανε και μεγάλο θέμα.
Στην επιστροφή μου όμως το έκανε και το παράκανε , μέχρι να μπω μέσα κόντεψε να βγει από το μικρό άνοιγμα που του είχα αφήσει στο παράθυρο.
Όταν μπήκα συνειδητοποίησα ότι το ενδιαφέρον του στρέφεται αποκλειστικά στο ένα χέρι , αυτό με την τυρόπιτα, σε αυτό με τον καφέ δεν δίνει καν σημασία, “ο φουκαράς πεινάει” σκέφτομαι και του κόβω την μισή.

Την αρπάζει ταχύτατα και με μαεστρία , χωρίς να με αγγίξει με τα δόντια του , και την καταπίνει, αμέσως, κάνω το ίδιο και γω με την υπόλοιπη, “ξέρεις και γω πεινάω......”

Τώρα αρχίζουν τα ζόρικα, η επόμενη στάση είναι στην Καρδίτσα, στην οποία έχω και 2-3 ώρες δουλειά, πριν ανέβω στο χωριό, ( που να τον αμολήσεις μες στην πόλη; Εδώ στη ερημιά και δεν...) αν προσθέσεις και μια μιση ώρα που θέλω για να φτάσω .......είναι ζόρικα τα πράγματα...

“Πλακώνομαι” όσο μπορώ ενώ ο “μάγκας” πίσω κοιμάται , φτάνω στη πόλη με την “ψυχή στο στόμα”.
Τον αφήνω μέσα , με το παράθυρο λίγο ανοιχτό, και τρέχω στην πρώτη δουλειά , το ραντεβού με τον γεωπόνο για τα μελίσσια , έλεγχος και σφράγισμα βιβλιαρίου, έχει δουλειά και το ραντεβού αναβάλλεται για 2 ώρες αργότερα.

Τρέχω στο αμάξι ανήσυχος κυρίως για το “κατούρημα”, αλλά και γενικώς, μπορεί να γαβγίζει , να γρατζουνάει ταπετσαρίες ή οτιδήποτε άλλο.

Από μακριά, δεν πάρκαρα και ακριβώς απ' έξω, βλέπω 2-3 ανθρώπους μαζεμένους στο αμάξι, “αμάν κάτι θα έγινε!” και τρέχω ...
Μόλις φτάνω κοντά διαπιστώνω ότι απλά ο “μάγκας” έκανε “δημόσιες σχέσεις”, ναζάκια και τέτοια...”αεί σιχτίρ” σκέφτομαι και ανοίγω την πόρτα.
Δεν προλαβαίνω να μπω και μου λέει ο ένας από αυτούς: “Ωραίος ο Γκέκας, δικό σου είναι;”
“Εεεε ναι” του λέω “να που μάθαμε και την ράτσα!!” σκέφτομαι, μέχρι τότε δεν την ήξερα, “Τον πουλάς;” με ρωτάει, με πιάνει απροετοίμαστο, “όχι” του λέω, και ξεκινάω.

“Άκου...... να πουλήσω έτσι το ζωντανό σε έναν άγνωστο” δικαιολογούμαι “και αν είναι κανένας μαλάκας και το κακομεταχειριστεί;” “Άσε καλύτερα....”

Τρέχω στην δεύτερη δουλειά , στην συνεταιριστική Ένωση για την αγορά του κρασιού του χειμώνα.

Ξεκινώντας για την Ένωση, ανάβει το “λαμπάκι”, “Εκεί” λέω “είναι το κατάλληλο μέρος για κατούρημα!” Η Ένωση στεγάζετε σε μια έκταση 10 στρεμμάτων με πολλές αποθήκες και κτήρια και με ψηλό μαντρότοιχο γύρω – γύρω, άρα ασφάλεια, τρέχω....

Μπαίνοντας μέσα πάω αμέσως στο συσκευαστήριο, σε μισή ώρα έχω φορτώσει και βρίσκω το “κατάλληλο” μέρος , σκιά για μένα και το αυτοκίνητο, ανοιχτός χώρος για τον σκύλο, τον αμολάω.

Μόλις βγαίνει , τρέχει για 10 μέτρα , βρίσκει το “κατάλληλο” μέρος και για 10 λεπτά κατουράει .......

Η καλή τύχη όμως σταματάει πάλι!
Ένα αγροτικό κοντοστέκεται ,ο οδηγός του τον κοιτάζει και μετά πλησιάζει σε μένα: “Ωραίος ο Γκέκας” μου λέει, “ άντε πάλι......” σκέφτομαι, “Καλός είναι” λέω, “Δικός σου είναι;” μου λέει, “Ναι” του απαντώ.
Εν τω μεταξύ το “κοπρόσκυλο” έχει φτάσει στην γωνία του πρώτου κτηρίου και στρίβει.
“Είναι καλός στο κυνήγι;” με ρωτάει, τι να πω;
Δεν είμαι και καλός στα ψέματα , “Ξέρεις” του λέω “τώρα τον μάζεψα από τον Δομικό” “Οπότε δεν ξέρω”, άλλο που δεν ήθελε, “μου τον δίνεις” μου λέει “ όχι , τον έχω υποσχεθεί σε έναν φίλο” και μπαίνω στο αυτοκίνητο γρήγορα.
Στρίβω στην γωνία που τον είχα δει τελευταία , βέβαιος ότι κάπου εκεί θα είναι, τίποτα!
Δεν μπορεί κάπου εδώ θα είναι, το κτήριο έχει μήκος 50 μέτρα τουλάχιστον, και το θεωρώ απίθανο να έκανε τον γύρο, μετά την γωνία βλέπω μια πόρτα ανοιχτή και υποθέτω ότι μάλλον μπήκε μέσα.
Κάνω και γω το ίδιο, κατεβαίνω από το αμάξι και μπαίνω.

Ψάχνω τους χώρους έναν- έναν και όπου συναντώ εργαζόμενους τους ρωτάω, τίποτα.
Ξαναμπαίνω στο αμάξι και κάθε 100 μέτρα σταματώ, βγαίνω έξω και φωνάζω, είμαι σίγουρος ότι κάπου εκεί είναι, αλλά που;
Σε μισή ώρα έχω γυρίσει όλη την έκταση, με αυτόν τον τρόπο, χωρίς αποτέλεσμα, “τι διάολο””δεν μπορεί να εξαφανιστεί!”
Ξανακάνω δεύτερη “βόλτα” πάλι τίποτα, ο χρόνος , για το ραντεβού, αρχίζει να πιέζει πλέον επικίνδυνα, και ο γεωπόνος , Δημόσιος υπάλληλος , δεν θα περιμένει....

Στην τρίτη “βόλτα” πια απογοητεύομαι και πάω προς την έξοδο, “μπορεί να έχει βγει έξω” σκέφτομαι , “ας πάω και βλέπουμε”.
Μόλις φτάνω στην έξοδο , με “ζώνουν μαύρα φίδια”, ακριβώς απ' έξω περνάει ένας δρόμος με μεγάλη κίνηση και υψηλές ταχύτητες. Είναι δύσκολο να τον περάσει άνθρωπος, πόσο μάλλον σκύλος!!
Ρωτάω τον θυρωρό αν τον είδε: Τίποτα.
Ξαναγυρίζω για μια τελευταία , και ελπίζω, τυχερή “βόλτα, και πάλι τίποτα.

Βγαίνω έξω από την πύλη, με μια μικρή ελπίδα, ότι, αν δεν διέσχισε τον δρόμο κάθετα και περπατάει παράλληλα ίσως και να ζει, ακόμα.
Βγάζω την “μούρη” του αμαξιού όσο μπορώ πάνω στον δρόμο, ελέγχω προσεκτικά αριστερά δεξιά, πιο πολύ φοβάμαι ότι θα δω “κουφάρι” ή “ αίματα , παρά το ζωντανό, πάλι τίποτα.

Περιμένω 5 λεπτά , για να υπάρξει κενό, και να περάσω απέναντι και να φύγω, “τουλάχιστον δεν το είδα σκοτωμένο”, στο ραντεβού έχω ήδη αργήσει.....

ΣΥΝΕΧΕΊΖΕΤΕ, λίγο ακόμα!

25.1.10

Ο Γκέκας





Οκτώβριος και ανεβαίνω στο χωριό στην Καρδίτσα, στις στροφές του Δομοκού ξαφνικά πετάγεται μπροστά μου ο "εικονιζόμενος", φρενάρω αρκετά απότομα, για να μην τον χτυπήσω.
Ευτυχώς, λόγω της χαμηλής, σχετικά, ταχύτητας και, κυρίως, του ανηφορικού του δρόμου, το μοιραίο "αποφεύχθη", έκανε και ο σκύλος 2-3 βήματα πίσω τρομαγμένος...

Βρίζω , τον πιθανό "ιδιοκτήτη" του, μια και η πρώτη σκέψη είναι ότι κάποιος τον εγκατέλειψε, δεν έχω καμία διάθεση να σκοτώσω οτιδήποτε, χωρίς να είναι απαραίτητο...

Ετοιμάζομαι να ξεκινήσω πάλι, ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη, για να βεβαιωθώ ότι δεν έρχεται κανείς πίσω μου, και ξεκινάω...
Αμ δε! Ο σκύλος στέκεται στην μέση του δρόμου και με κοιτάζει, "φτου σου γαμώτο ο επόμενος θα τον σκοτώσει, σχεδόν σίγουρα, και δεν θα φταίει", σκέφτομαι, πρέπει να φύγει από τον δρόμο.....


Ανοίγω το παράθυρο και του φωνάζω, μήπως και φοβηθεί και φύγει, τίποτα, αντί να φύγει έρχεται πιο κοντά, και με κοιτάζει με αυτά τα μάτια ......
Δεν άντεξα τον λυπήθηκα και λύγισα, έβρισα άλλη μια φορά, το ίδιο τώρα, προχώρησα λίγο το αμάξι και το έβγαλα έξω από τον δρόμο, ο σκύλος με ακολουθούσε.

Κατέβηκα, ήρθε στα 3 -4 μέτρα κοντά και σταμάτησε, προσπάθησα να τον πλησιάσω, τίποτα, ένα μέτρο μπροστά εγώ, ένα πίσω αυτός, Ο.Κ. φίλε κατάλαβα, δεν θέλεις πολλά πολλά ακόμα δεν γνωριστήκαμε...

Τον παρατηρώ, πολύ όμορφο σκυλί, η γενική κατάστασή του άριστη, ψηλό , λεπτό αλλά όχι κοκαλιάρικο, σημάδι ότι δεν ήταν μέρες εγκαταλελειμμένο, με γυαλιστερό τρίχωμα και υγιής, δεν είχε λουρί ή άλλο διακριτικό.

Αποφασίζω να στρίψω ένα τσιγάρο, ο τόπος είναι όμορφος εκεί και το ζωντανό ήθελε τον χρόνο του, τώρα που κατέβηκα ήρθε και αυτός στην άκρη και δεν κινδύνευε πια από τα αυτοκίνητα.
Από το μυαλό μου "περνάνε" διάφορα, το βασικό είναι αν πρέπει να τον πάρω ή όχι.
Είναι πιθανό ο ιδιοκτήτης του να τον αναζητά, και δεν θα ήθελα να του τον στερήσω, από την άλλη είναι βέβαιο ότι δεν θα ζήσει πάνω από μια ώρα αν τον αφήσω εδώ και τελικά αποφασίζω να τον πάρω και να τον αφήσω σε πιο ασφαλές μέρος.

Όση ώρα καπνίζω και τον παρακολουθώ η απόσταση μεταξύ μας μειώνεται, με έχει πλησιάσει στο ένα μέτρο, και δείχνει ήρεμος και φιλικός, με αργές κινήσεις βγάζω το μπουκάλι με το νερό, γεμίζω την χούφτα μου και την απλώνω, μετά από 2-3 προσπάθειες πλησιάζει και πίνει, δεν φαίνεται να διψά ιδιαίτερα, μάλλον για να μην με απογοητεύσει ήπιε....!

Με αφήνει να τον χαιδέψω.

(Σημείωση για όσους δεν ξέρουν από σκυλιά: Για να χαϊδέψεις ξένο σκυλί, χωρίς να το τρομάξεις, πρέπει να απλώσεις το χέρι σου με ανοιχτή την παλάμη έτσι ώστε να βλέπει ότι δεν κρατάς κάτι και πάντα στο λαιμό κάτω από το στόμα του, όχι πάνω στον σβέρκο, εκεί φοβάται ότι πας να τον αρπάξεις...)

Τώρα τον παρατηρώ καλύτερα, τα δόντια είναι όλα και καθαρά, άρα νεαρό, και η μύτη υγρή.
Πλέον με εμπιστεύται και αποφασίζω να τον πάρω αγκαλιά και να τον βάλω στα αυτοκίνητο, τον σηκώνω δεν είναι και "πούπουλο", δείχνει να διαφωνεί όχι όμως έντονα, μέχρι που ανοίγω την πίσω πόρτα, εκεί απλώνει "χέρια" πόδια και δεν μπαίνει με τίποτα...
Με τα πολλά, τελικά, καταφέρνω να τον ρίξω μέσα και να κλείσω, ο σκύλος όμως έχει αγριέψει, προσπαθεί να βγει γρατζουνάει παράθυρο και πόρτα (ώχ!) για να βγει και γρυλίζει.

Μπαίνω και γω μέσα, με κάποιο φόβο είναι αλήθεια, και ξεκινώ, κάθεται στο πίσω κάθισμα αλλά είναι νευρικός και ανήσυχος, προσπαθώ να τον ηρεμήσω και να τον χαιδέψω , εν κινήση, αλλά τίποτα.

"Έτσι είσαι" του λέω , και αρχίζω να τραγουδάω, από Μικρούτσικο και Χατζηδάκη μέχρι Μάρκο και βλάχικα.
Δεν θα το πιστέψετε! σε 15 λεπτά, από κει που είχαμε διακόψει της "διπλωματικές" σχέσεις, ήθελε να κρατάμε μαζί το τιμόνι...στο τέλος συμβιβάστηκε να είναι μεν συνοδηγός αλλά από το πίσω κάθισμα και μόνο το κεφάλι του δίπλα μου, μάλλον προκειμένου να σταματήσω........ (όπου και η φώτο)

Τέλος πρώτου μέρους, η περιπέτεια μόλις ξεκίνησε ...έχει και συνέχεια!


Την ανάρτηση αυτή την αφιερώνω στον φίλο ixnilatis με την ευχή να βρει τα σκυλιά του σύντομα, αυτός άλλωστε ήταν και η αιτία να θυμηθώ την ιστορία και να την γράψω....

24.1.10

Υπέρβαροι αγρότες πεινούν.......

Όπως λέμε "...ο νέος ογδοντάχρονος μητροπολίτης Σερβίας..."

20.1.10

Κυβέρνηση Γ. Α.Παπανδρέου: Θα μας "τελειώσει" γρήγορα.......

"Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται"
Και το "πρωινό" (οι 100 πρώτες μέρες ντε...) της νέας κυβέρνησης τίποτα το ενθαρρυντικό δεν προαιωνίζει για το μέλλον...

Αρχίζοντας τα "γκελ" με το καλημέρα (βλέπε "χρύσωμα" λιμενεργατών για να λύσουν την απεργία) τώρα που αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα, (δλδ "αγρότες" αλλά και πολλοί άλλοι που περιμένουν έτοιμοι στην "γωνία") ετούτοι θα "χάσουν", φοβάμαι, την "μπάλα" πιο γρήγορα ακόμη και από τους προηγούμενους, αν είναι δυνατόν.......;

Βάζω, ευχαρίστως, στοίχημα, με όποιον αμφιβάλει, ότι σε 6 μήνες τα ποσοστά της κυβέρνησης θα μοιάζουν με την σημερινή εικόνα του χρηματιστηρίου, πτώση και πάλι πτώση, παρεμπιπτόντως, εικόνα καθόλου τυχαία ......

Βάλε από την μία....
Με το "καλημέρα" σε εκβιάζουν 300 άτομα (λιμενεργάτες) και συ υποκύπτεις, δεν θέλει και πολύ μυαλό ότι σε λίγο θα "βγουν" 3000 (αγρότες) και θα κάνουν το ίδιο, και εσύ "το συζητάς" μαζί τους!! (λες και έχεις λεφτά για ξόδεμα) φυσικό είναι να έπεται συνέχεια..... ( από εκατοντάδες άλλες συντεχνίες όπως πχ καθηγητές, εκεί κοντά στις πανελλήνιες κλπ κλπ ...)

Βάλε από την άλλη τα χάλια της οικονομίας, τους νέους φόρους (ποτά, τσιγάρα, κλπ και κυρίως τα χαζά "τέλη" αυτοκινήτου , που "πόνεσαν" ιδιαιτέρως!!), σύντομα όλοι θα έχουν σοβαρούς λόγους να σε βρίζουν.

Τέλος, η σημερινή κυβέρνηση παραβιάζει έναν βασικό κανόνα της διοίκησης, όπως διατυπώθηκε από τον μεγάλο Μακιαβέλι στο " Ο ΗΓΕΜΌΝΑΣ":

"...Οι "αδικίες" ( βλέπε "φορολογίες" ) πρέπει να γίνονται όλες μαζί, έτσι ώστε κρατώντας λιγότερο, να ενοχλούν λιγότερο, και τα "ευεργετήματα" πρέπει να γίνονται σιγά - σιγά, για να διαρκεί περισσότερο η γεύση τους..."

16.1.10

Στα αρχίδια μας....

Αν είχε σκοτωθεί και κάποιος, θα άνοιγαν και το άλλο ρεύμα, ενώ αν σκοτώνονταν πολλοί, ίσως να αποσύρονταν εντελώς από τους δρόμους.....

Ήταν ένα από τα εκατοντάδες τροχαία ατυχήματα που έγιναν, και θα εξακολουθήσουν να γίνονται, κυρίως, εξ' αιτίας του αποκλεισμού των κεντρικών δρόμων της χώρας.

Μπροστά στα "δίκαια" αιτήματα των αγροτών μας, τι αξία έχουν μερικές ανθρώπινες ζωές.

Άλλωστε δικές μας είναι;

Οπότε: Στα αρχίδια μας.........

13.1.10

ΨΩΜΊ

Κάθε μέρα αγοράζω 1 κιλό, και το τρώω σχεδόν μόνος μου, από συγκεκριμένο φούρνο το τελευταίο 2μηνο, σχετικά μακρυά από το σπίτι μου.
Παλιότερα το αγόραζα από την γειτονιά μου, αλλά το θεώρησα άνοστο και την άλλη μέρα ήταν τελείως ξερό, σαν μπαγιάτικο, έτσι το έκοψα......

Σήμερα έπιασα κουβέντα με την φουρνάρισσα και αφού τις “το παίνεψα” όχι άδικα, πράγματι είναι το καλύτερο από πολλούς φούρνους που έχω δοκιμάσει, το άρωμά και η γεύση του σου θυμίζουν ....ψωμί, ενώ και μετά από 3-4 μέρες εξακολουθεί να είναι , σχεδόν , σαν φρέσκο.
Την ρώτησα που οφείλετε η διαφορά;

Η απάντησή της ήταν ότι οφείλεται στο αλεύρι, το δικό της είναι ελληνικό και το προμηθεύεται από πολλούς μικρούς μύλους .....
Και οι άλλοι; ρώτησα.
Εισαγόμενο από Πακιστάν , Ινδία, Αμερική, και από όπου βάζει ο νους σου, μου είπε.
Για να συμπληρώσει : Δεν ξέρω πόσο θα μπορώ ακόμη να το φτιάχνω έτσι γιατί η διαφορά στην τιμή είναι μεγάλη........

Εύχομαι η φουρνάρισσα μου να είναι καλά και το 2010.......

10.1.10

Οι περίεργοι "κώνοι" βρίσκονται σε πολλές γωνίες δρόμων της παλιάς πόλης, η χρήση τους, μάλλον, να μην "βρίσκουν" οι ρόδες από τις άμαξες στις γωνίες, τα παλιά χρόνια.....















Εικόνα από την είσοδο του πανεπιστημίου της κόρης....







"Τυπική" γειτονιά στην PAMPLONA....
Διακρίνονται οι ειδικοί κάδοι ανακύκλωσεις (χαρτί- πλαστικά συσκευασίες - γυαλί - bio, υπολύματα τροφίμων, χαρτί υγείας κλπ)
Τα ανακυκλούμενα "σκουπίδια" πρέπει να ξεπερνούν το 90% του συνόλου...

Φυσικά οι δικοί μας Δήμαρχοι έχουν σοβαρότερες ασχολίες, όπως τα καλοκαιρινά φεστιβαλ.......

Και ο ποδηλατόδρομος....


Στην τελευταία φώτο διακρίνεται η "μπάρα" του υπογείου γκαράζ, ναι σε συνοικία μιας μικρής πόλης, έτσι "εξηγείται" που δεν υπάρχουν χιλιάδες αυτοκίνητα στοιβαγμένα στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.....

8.1.10

Αγορά Βαρκελώνης......

Και λίγα θαλασσινά.




Κάντε κλικ πάνω στην εικόνα...

4.1.10

Μαθητευόμενοι μάγοι ή ο Αλογοσκούφης με τον Παυλόπουλο έχουν αδερφό με το επίθετο Παπακωσταντίνου....

Έκκληση , ΌΧΙ ΆΛΛΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΈΣ στις κυβερνήσεις, δεν αντέχουμε, αφήστε να πάρουμε μια ανάσα από τους προηγούμενους και μετά ..........



Αν η κυβέρνηση επιμείνει στο θέμα των "αποδείξεων", έτσι όπως παρουσιάζεται μέχρι τώρα δλδ όλες, γράψιμο κλπ, θα μάθει σύντομα ο Τσίπρας πως είναι μια εξέγερση.......

Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλο κράτος στον κόσμο που να υποχρεώνει τους πολίτες του σε τέτοιο καψώνι!

Πέρα από ανεφάρμοστο, ποιος μπορεί να καταγράψει ΧΙΛΙΆΔΕΣ αποδείξεις όλο τον χρόνο;

Είναι και αναποτελεσματικό!

Απλό παράδειγμα:

Το μέτρο έχει στόχο, υποτίθεται, όσους αποκρύπτουν εισοδήματα δλδ κυρίως ελεύθερους επαγγελματίες, (οι μισθωτοί δεν μπορούν να κρύψουν) ας υποθέσουμε ότι εγώ , ως ελλ. επαγγ. δηλώνω εισόδημα 10.000 ευρώ τον χρόνο, ενώ βγάζω 40.000, θα μαζεύω από σούπερ μάρκετ, ασφάλειες, και από όσους και σήμερα "κόβουν", θα κρατάω ίσα ίσα για να καλύπτω το ποσό της δήλωσης και τις υπόλοιπες τις πετάω.

Άρα δεν έχω κανένα λόγο να ζητήσω αποδείξεις, ειδικά από ελλ. επαγγελματίες, και για έναν παραπάνω λόγο δλδ τον παρακάτω .......

Όσο για αυτούς που θα μου ζητούν να τους κόψω απόδειξη, θα κάνω ότι έκανα και πριν, "αν θέλετε απόδειξη θα πληρώσετε επιπλέον το ΦΠΑ".......
Άντε γεια...

2.1.10

Περί Ανεργίας

Φίλος, με επιχείρηση βαφής αυτοκινήτων 30 χρόνων, ετοίμαζε τα χαρτιά του για να βγει στην σύνταξη και έβαλε αγγελία για να την πουλήσει...

Μετά από μερικές μέρες τον ρώτησα αν τελείωσε: Η απάντηση του ήταν: " όχι, δεν βρίσκω να την δώσω..."

Τον ρώτησα την τιμή που ζητάει: "5.000 ευρώ" μου είπε, "όλα όπως είναι, φούρνος, κομπρεσέρ τα πάντα, όποιος την αγοράσει, ξεκινάει και δουλεύει από την πρώτη μέρα...και βέβαια με όλο το πελατολόγιο μου"!

Επόμενη , φυσικά, ερώτηση "πόσα βγάζεις"; "Αν έχεις όρεξη για δουλειά" μου είπε "3000 με 4000 χιλ. τον μήνα, άνετα"

Επόμενη και προτελευταία ερώτηση: "Πόσα είναι τα έξοδα;" "όλα μαζί, ενοίκιο, λογαριασμοί, ασφαλιστικό ταμείο περίπου 1400 ευρώ τον μήνα"

"Και πόσοι σε πήραν τηλέφωνο;" "ένας - δύο" μου είπε.

Ήταν η σειρά του να με ρωτήσει: "Τι σκέφτεσαι;" "Τίποτα" του λέω "κάτι Περί ανεργίας..."