Σελίδες

27.1.10

Ο Γκέκας , η συνέχεια.....

Τον παρακολουθώ, μήπως χάνει την ισορροπία του και χτυπήσει , ιδιαίτερα στις στροφές αλλά και για το αν τον “πιάνει” το αυτοκίνητο, τίποτα , πιο πολλή “κουνιέμαι” εγώ στο backet κάθισμα, παρά αυτός, ξέρει από αυτοκίνητα......

Τα πρώτα χιλιόμετρα, με την ευχάριστη και απρόσμενη συντροφιά, περνούν γρήγορα, τώρα σκέφτομαι την καλύτερη λύση γι' αυτόν .
Η αρχική ιδέα ( μεταφοράς του σε πιο “ασφαλές μέρος”) αποδεικνύεται στην πράξη, όχι και τόσο εύκολη υπόθεση.
Οπουδήποτε κοντά στην Εθνική οδό και να τον αφήσω , δεν θα έχει αλλάξει τίποτα , απλώς θα έχω καθυστερήσει λίγη ώρα το “μοιραίο”, απορρίπτεται γρήγορα.

Δεύτερη , και καλύτερη λύση, η μεταφορά του στο χωρίο, εκεί ζουν μόνιμα οι γονείς και εγώ το επισκέπτομαι συχνά , στην χειρότερη περίπτωση, αν αφεθεί ελεύθερος στο χωριό , τουλάχιστον δεν θα κινδυνεύει από αυτοκίνητα, άσε που μπορεί να γίνει και η “μασκότ” και να καλοπερνάει...

(Στο χωριό οι μόνιμοι κάτοικοι είναι περίπου 70-80 άτομα , κυρίως συνταξιούχοι, και η ύπαρξη ενός ήμερου και φιλικού σκύλου , πιστεύω, θα γίνει θετικά δεκτή...αλλά ποτέ δεν ξέρεις)

Με αυτές τις σκέψεις έχει περάσει μισή ώρα όταν ξαφνικά μου έρχεται .......
Θα κατουρήσει!!

Τα σκυλιά δεν “λερώνουν” εκεί που κάθονται αλλά αν “ζοριστούν” ή κάτω από “περίεργες” συνθήκες , τότε υποχρεωτικά.....
Πρέπει να βρω ένα μέρος για να τον αμολήσω λίγο , αν δεν θέλω τίποτα δυσάρεστα....

( Όταν έβρισα την δεύτερη φορά δεν ήταν τυχαία, ήξερα ότι θα έμπλεκα...)

Σταματώ σε 1-2 σημεία αλλά δεν το “τολμάω” , είναι επικίνδυνο να τον αφήσεις ελεύθερο ενώ δίπλα περνούν νταλίκες και ΙΧΕ με ταχύτητα, ενώ καλά -καλά δεν με “ακούει”....

Αποφασίζω τελικά να ρισκάρω, η στάση θα γίνει έξω από την πόλη του Δομοκού, σε καφέ-εστιατόριο που συνήθως κάνω στάση για καφέ και τυρόπιτα, και ο χώρος της αυλής είναι μεγάλος και περιφραγμένος, άρα σχετικά ασφαλής, αυξάνω ταχύτητα και ....ελπίζω.

Μόλις φτάνω , τελικά, παρκάρω και.... παγώνω!
Είχα ξεχάσει ότι στο συγκεκριμένο καφέ, “φιλοξενούνται” σε μόνιμη βάση, 5-6 σκυλιά διαφόρων ρατσών και μεγεθών!

Φτου σου ! Που να τον αφήσεις; Το λιγότερο θα είναι να τρομάξει και να το βάλει στα πόδια...και άντε να τον πιάσεις μετά...άσε δε αν του επιτεθούν......

Τίποτα , το κατούρημα αναβάλλεται, πάλι, αποφασίζω να πάρω την τυρόπιτα και ένα καφέ στα γρήγορα, και δρόμο.
Τον αφήνω μόνο στο αμάξι, καθόλου δεν ενθουσιάστηκε αλλά δεν το έκανε και μεγάλο θέμα.
Στην επιστροφή μου όμως το έκανε και το παράκανε , μέχρι να μπω μέσα κόντεψε να βγει από το μικρό άνοιγμα που του είχα αφήσει στο παράθυρο.
Όταν μπήκα συνειδητοποίησα ότι το ενδιαφέρον του στρέφεται αποκλειστικά στο ένα χέρι , αυτό με την τυρόπιτα, σε αυτό με τον καφέ δεν δίνει καν σημασία, “ο φουκαράς πεινάει” σκέφτομαι και του κόβω την μισή.

Την αρπάζει ταχύτατα και με μαεστρία , χωρίς να με αγγίξει με τα δόντια του , και την καταπίνει, αμέσως, κάνω το ίδιο και γω με την υπόλοιπη, “ξέρεις και γω πεινάω......”

Τώρα αρχίζουν τα ζόρικα, η επόμενη στάση είναι στην Καρδίτσα, στην οποία έχω και 2-3 ώρες δουλειά, πριν ανέβω στο χωριό, ( που να τον αμολήσεις μες στην πόλη; Εδώ στη ερημιά και δεν...) αν προσθέσεις και μια μιση ώρα που θέλω για να φτάσω .......είναι ζόρικα τα πράγματα...

“Πλακώνομαι” όσο μπορώ ενώ ο “μάγκας” πίσω κοιμάται , φτάνω στη πόλη με την “ψυχή στο στόμα”.
Τον αφήνω μέσα , με το παράθυρο λίγο ανοιχτό, και τρέχω στην πρώτη δουλειά , το ραντεβού με τον γεωπόνο για τα μελίσσια , έλεγχος και σφράγισμα βιβλιαρίου, έχει δουλειά και το ραντεβού αναβάλλεται για 2 ώρες αργότερα.

Τρέχω στο αμάξι ανήσυχος κυρίως για το “κατούρημα”, αλλά και γενικώς, μπορεί να γαβγίζει , να γρατζουνάει ταπετσαρίες ή οτιδήποτε άλλο.

Από μακριά, δεν πάρκαρα και ακριβώς απ' έξω, βλέπω 2-3 ανθρώπους μαζεμένους στο αμάξι, “αμάν κάτι θα έγινε!” και τρέχω ...
Μόλις φτάνω κοντά διαπιστώνω ότι απλά ο “μάγκας” έκανε “δημόσιες σχέσεις”, ναζάκια και τέτοια...”αεί σιχτίρ” σκέφτομαι και ανοίγω την πόρτα.
Δεν προλαβαίνω να μπω και μου λέει ο ένας από αυτούς: “Ωραίος ο Γκέκας, δικό σου είναι;”
“Εεεε ναι” του λέω “να που μάθαμε και την ράτσα!!” σκέφτομαι, μέχρι τότε δεν την ήξερα, “Τον πουλάς;” με ρωτάει, με πιάνει απροετοίμαστο, “όχι” του λέω, και ξεκινάω.

“Άκου...... να πουλήσω έτσι το ζωντανό σε έναν άγνωστο” δικαιολογούμαι “και αν είναι κανένας μαλάκας και το κακομεταχειριστεί;” “Άσε καλύτερα....”

Τρέχω στην δεύτερη δουλειά , στην συνεταιριστική Ένωση για την αγορά του κρασιού του χειμώνα.

Ξεκινώντας για την Ένωση, ανάβει το “λαμπάκι”, “Εκεί” λέω “είναι το κατάλληλο μέρος για κατούρημα!” Η Ένωση στεγάζετε σε μια έκταση 10 στρεμμάτων με πολλές αποθήκες και κτήρια και με ψηλό μαντρότοιχο γύρω – γύρω, άρα ασφάλεια, τρέχω....

Μπαίνοντας μέσα πάω αμέσως στο συσκευαστήριο, σε μισή ώρα έχω φορτώσει και βρίσκω το “κατάλληλο” μέρος , σκιά για μένα και το αυτοκίνητο, ανοιχτός χώρος για τον σκύλο, τον αμολάω.

Μόλις βγαίνει , τρέχει για 10 μέτρα , βρίσκει το “κατάλληλο” μέρος και για 10 λεπτά κατουράει .......

Η καλή τύχη όμως σταματάει πάλι!
Ένα αγροτικό κοντοστέκεται ,ο οδηγός του τον κοιτάζει και μετά πλησιάζει σε μένα: “Ωραίος ο Γκέκας” μου λέει, “ άντε πάλι......” σκέφτομαι, “Καλός είναι” λέω, “Δικός σου είναι;” μου λέει, “Ναι” του απαντώ.
Εν τω μεταξύ το “κοπρόσκυλο” έχει φτάσει στην γωνία του πρώτου κτηρίου και στρίβει.
“Είναι καλός στο κυνήγι;” με ρωτάει, τι να πω;
Δεν είμαι και καλός στα ψέματα , “Ξέρεις” του λέω “τώρα τον μάζεψα από τον Δομικό” “Οπότε δεν ξέρω”, άλλο που δεν ήθελε, “μου τον δίνεις” μου λέει “ όχι , τον έχω υποσχεθεί σε έναν φίλο” και μπαίνω στο αυτοκίνητο γρήγορα.
Στρίβω στην γωνία που τον είχα δει τελευταία , βέβαιος ότι κάπου εκεί θα είναι, τίποτα!
Δεν μπορεί κάπου εδώ θα είναι, το κτήριο έχει μήκος 50 μέτρα τουλάχιστον, και το θεωρώ απίθανο να έκανε τον γύρο, μετά την γωνία βλέπω μια πόρτα ανοιχτή και υποθέτω ότι μάλλον μπήκε μέσα.
Κάνω και γω το ίδιο, κατεβαίνω από το αμάξι και μπαίνω.

Ψάχνω τους χώρους έναν- έναν και όπου συναντώ εργαζόμενους τους ρωτάω, τίποτα.
Ξαναμπαίνω στο αμάξι και κάθε 100 μέτρα σταματώ, βγαίνω έξω και φωνάζω, είμαι σίγουρος ότι κάπου εκεί είναι, αλλά που;
Σε μισή ώρα έχω γυρίσει όλη την έκταση, με αυτόν τον τρόπο, χωρίς αποτέλεσμα, “τι διάολο””δεν μπορεί να εξαφανιστεί!”
Ξανακάνω δεύτερη “βόλτα” πάλι τίποτα, ο χρόνος , για το ραντεβού, αρχίζει να πιέζει πλέον επικίνδυνα, και ο γεωπόνος , Δημόσιος υπάλληλος , δεν θα περιμένει....

Στην τρίτη “βόλτα” πια απογοητεύομαι και πάω προς την έξοδο, “μπορεί να έχει βγει έξω” σκέφτομαι , “ας πάω και βλέπουμε”.
Μόλις φτάνω στην έξοδο , με “ζώνουν μαύρα φίδια”, ακριβώς απ' έξω περνάει ένας δρόμος με μεγάλη κίνηση και υψηλές ταχύτητες. Είναι δύσκολο να τον περάσει άνθρωπος, πόσο μάλλον σκύλος!!
Ρωτάω τον θυρωρό αν τον είδε: Τίποτα.
Ξαναγυρίζω για μια τελευταία , και ελπίζω, τυχερή “βόλτα, και πάλι τίποτα.

Βγαίνω έξω από την πύλη, με μια μικρή ελπίδα, ότι, αν δεν διέσχισε τον δρόμο κάθετα και περπατάει παράλληλα ίσως και να ζει, ακόμα.
Βγάζω την “μούρη” του αμαξιού όσο μπορώ πάνω στον δρόμο, ελέγχω προσεκτικά αριστερά δεξιά, πιο πολύ φοβάμαι ότι θα δω “κουφάρι” ή “ αίματα , παρά το ζωντανό, πάλι τίποτα.

Περιμένω 5 λεπτά , για να υπάρξει κενό, και να περάσω απέναντι και να φύγω, “τουλάχιστον δεν το είδα σκοτωμένο”, στο ραντεβού έχω ήδη αργήσει.....

ΣΥΝΕΧΕΊΖΕΤΕ, λίγο ακόμα!

5 σχόλια:

Exagono είπε...

Nταν ρε φιλε νταν,πας να μας σκασεις απο την αγωνια.Ξερουμε εδω και καιρο οτι γραφεις ωραια,αν θες θα σου δωσουμε και Oskar σεναριου αλλα κανε μας τη χαρη και πες μας το τελος.

glam είπε...

Fori: Λυπάμαι , πρώτα απ' όλους εγώ, για το μέγεθος που πήρε, τελικά, αυτή η ανάρτηση.....

Αν σκεφτείς ότι τόσες ώρες δεν είχα καθίσει να γράψω σε ολόκληρο το Γυμνάσιο και το Λύκειο μαζί, καταλαβαίνεις!!!
Αντιλαμβάνεσαι επίσης ότι για μένα είναι σαν να γράφω την "Οδύσσεια", ένα πράγμα....
(Για την κάθε ανάρτηση υπολόγισε 3-4 ώρες δουλειά, γράψε, διάβασε, σβήσε, ξαναγράψε, διόρθωσε κλπ)
Περίπου όσες και οι “διαθέσιμες” ελεύθερες ώρες μου.....

Νομίζω δεν θα είχε ενδιαφέρον αν παρέλειπα τις "λεπτομέρειες", αν και για κάποιες το έχω κάνει....

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια “περί συγγραφικού ταλέντου”, είσαι νομίζω, ο 6ος που μου το λέει στα 3 χρόνια περίπου που γράφω!.....:)

Αύριο ελπίζω να τελειώσει.....και για να “μειώσω” λίγο την αγωνία σου, αν το “τέλος” ήταν τραγικό, θα προσπαθούσα να το ξεχάσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, άρα...

demetrat είπε...

είδες τι κουκλί που είναι ο γκέκας;Και ευγενέστατος.Ποιός ξέρει ποιός τον κλαίει.
:)
δ

glam είπε...

Δήμητρα έχεις δίκιο, ο συγκεκριμένος μάλιστα, είναι από τα ομορφότερα ζώα που έχω δει.

Ελπίζω σύντομα να ανέβω στο χωριό, και να σας "φιλέψω" και με ολόσωμη φώτο, ως απόδειξη.....

IxNiLaTiS είπε...

Είσαι όμως πολύ καλός στη αφήγηση !
Τα δικά μου τελικά δεν βρέθηκαν. Μέχρι και στην εκπομπή της Ανίτας παρουσιάστικα και έταξα αμοιβές αλλά τίποτα :((