Ο Γκέκας

Οκτώβριος και ανεβαίνω στο χωριό στην Καρδίτσα, στις στροφές του Δομοκού ξαφνικά πετάγεται μπροστά μου ο "εικονιζόμενος", φρενάρω αρκετά απότομα, για να μην τον χτυπήσω.
Ευτυχώς, λόγω της χαμηλής, σχετικά, ταχύτητας και, κυρίως, του ανηφορικού του δρόμου, το μοιραίο "αποφεύχθη", έκανε και ο σκύλος 2-3 βήματα πίσω τρομαγμένος...

Βρίζω , τον πιθανό "ιδιοκτήτη" του, μια και η πρώτη σκέψη είναι ότι κάποιος τον εγκατέλειψε, δεν έχω καμία διάθεση να σκοτώσω οτιδήποτε, χωρίς να είναι απαραίτητο...

Ετοιμάζομαι να ξεκινήσω πάλι, ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη, για να βεβαιωθώ ότι δεν έρχεται κανείς πίσω μου, και ξεκινάω...
Αμ δε! Ο σκύλος στέκεται στην μέση του δρόμου και με κοιτάζει, "φτου σου γαμώτο ο επόμενος θα τον σκοτώσει, σχεδόν σίγουρα, και δεν θα φταίει", σκέφτομαι, πρέπει να φύγει από τον δρόμο.....


Ανοίγω το παράθυρο και του φωνάζω, μήπως και φοβηθεί και φύγει, τίποτα, αντί να φύγει έρχεται πιο κοντά, και με κοιτάζει με αυτά τα μάτια ......
Δεν άντεξα τον λυπήθηκα και λύγισα, έβρισα άλλη μια φορά, το ίδιο τώρα, προχώρησα λίγο το αμάξι και το έβγαλα έξω από τον δρόμο, ο σκύλος με ακολουθούσε.

Κατέβηκα, ήρθε στα 3 -4 μέτρα κοντά και σταμάτησε, προσπάθησα να τον πλησιάσω, τίποτα, ένα μέτρο μπροστά εγώ, ένα πίσω αυτός, Ο.Κ. φίλε κατάλαβα, δεν θέλεις πολλά πολλά ακόμα δεν γνωριστήκαμε...

Τον παρατηρώ, πολύ όμορφο σκυλί, η γενική κατάστασή του άριστη, ψηλό , λεπτό αλλά όχι κοκαλιάρικο, σημάδι ότι δεν ήταν μέρες εγκαταλελειμμένο, με γυαλιστερό τρίχωμα και υγιής, δεν είχε λουρί ή άλλο διακριτικό.

Αποφασίζω να στρίψω ένα τσιγάρο, ο τόπος είναι όμορφος εκεί και το ζωντανό ήθελε τον χρόνο του, τώρα που κατέβηκα ήρθε και αυτός στην άκρη και δεν κινδύνευε πια από τα αυτοκίνητα.
Από το μυαλό μου "περνάνε" διάφορα, το βασικό είναι αν πρέπει να τον πάρω ή όχι.
Είναι πιθανό ο ιδιοκτήτης του να τον αναζητά, και δεν θα ήθελα να του τον στερήσω, από την άλλη είναι βέβαιο ότι δεν θα ζήσει πάνω από μια ώρα αν τον αφήσω εδώ και τελικά αποφασίζω να τον πάρω και να τον αφήσω σε πιο ασφαλές μέρος.

Όση ώρα καπνίζω και τον παρακολουθώ η απόσταση μεταξύ μας μειώνεται, με έχει πλησιάσει στο ένα μέτρο, και δείχνει ήρεμος και φιλικός, με αργές κινήσεις βγάζω το μπουκάλι με το νερό, γεμίζω την χούφτα μου και την απλώνω, μετά από 2-3 προσπάθειες πλησιάζει και πίνει, δεν φαίνεται να διψά ιδιαίτερα, μάλλον για να μην με απογοητεύσει ήπιε....!

Με αφήνει να τον χαιδέψω.

(Σημείωση για όσους δεν ξέρουν από σκυλιά: Για να χαϊδέψεις ξένο σκυλί, χωρίς να το τρομάξεις, πρέπει να απλώσεις το χέρι σου με ανοιχτή την παλάμη έτσι ώστε να βλέπει ότι δεν κρατάς κάτι και πάντα στο λαιμό κάτω από το στόμα του, όχι πάνω στον σβέρκο, εκεί φοβάται ότι πας να τον αρπάξεις...)

Τώρα τον παρατηρώ καλύτερα, τα δόντια είναι όλα και καθαρά, άρα νεαρό, και η μύτη υγρή.
Πλέον με εμπιστεύται και αποφασίζω να τον πάρω αγκαλιά και να τον βάλω στα αυτοκίνητο, τον σηκώνω δεν είναι και "πούπουλο", δείχνει να διαφωνεί όχι όμως έντονα, μέχρι που ανοίγω την πίσω πόρτα, εκεί απλώνει "χέρια" πόδια και δεν μπαίνει με τίποτα...
Με τα πολλά, τελικά, καταφέρνω να τον ρίξω μέσα και να κλείσω, ο σκύλος όμως έχει αγριέψει, προσπαθεί να βγει γρατζουνάει παράθυρο και πόρτα (ώχ!) για να βγει και γρυλίζει.

Μπαίνω και γω μέσα, με κάποιο φόβο είναι αλήθεια, και ξεκινώ, κάθεται στο πίσω κάθισμα αλλά είναι νευρικός και ανήσυχος, προσπαθώ να τον ηρεμήσω και να τον χαιδέψω , εν κινήση, αλλά τίποτα.

"Έτσι είσαι" του λέω , και αρχίζω να τραγουδάω, από Μικρούτσικο και Χατζηδάκη μέχρι Μάρκο και βλάχικα.
Δεν θα το πιστέψετε! σε 15 λεπτά, από κει που είχαμε διακόψει της "διπλωματικές" σχέσεις, ήθελε να κρατάμε μαζί το τιμόνι...στο τέλος συμβιβάστηκε να είναι μεν συνοδηγός αλλά από το πίσω κάθισμα και μόνο το κεφάλι του δίπλα μου, μάλλον προκειμένου να σταματήσω........ (όπου και η φώτο)

Τέλος πρώτου μέρους, η περιπέτεια μόλις ξεκίνησε ...έχει και συνέχεια!


Την ανάρτηση αυτή την αφιερώνω στον φίλο ixnilatis με την ευχή να βρει τα σκυλιά του σύντομα, αυτός άλλωστε ήταν και η αιτία να θυμηθώ την ιστορία και να την γράψω....