Πώς έπαψα να είμαι αριστερός*.

Αρχές της δεκαετίας του 80, 20 χρονών περίπου, και οι πολιτικές αναζητήσεις μου στρέφονται κυρίως στην αριστερά.
Διαβάζω μετά μανίας το αριστερό “Ποντίκι” κάθε Πέμπτη, και ΝΕΑ καθημερινά, τα “πολύ” κομματικά έντυπα δεν τα αντέχω.
Εκείνη την περίοδο το “Ποντίκι” συγκρούεται ιδεολογικοπολιτικά με ένα άγνωστο σε μένα άνθρωπο, τον Γ. Μαρίνο , διευθυντή του Οικονομικού Ταχυδρόμου.

Διαβάζοντας τα εκτεταμένα επιχειρήματα του Παπαϊωάννου ( εκδότης του Π. ), αλλά και τις
έστω και περιληπτικές απαντήσεις του ΟΙΚ.ΤΑΧ., αποφασίζω ότι αξίζει να μάθω περισσότερα για αυτόν και το περιοδικό του , έτσι αρχίζω να αγοράζω πλέον και τον “Οικονομικό”

Το βασικό δίλημμα , κατά την γνώμη μου, με απλά λόγια ήταν το εξής:

Σύμφωνα με το “ΠΟΝΤΙΚΙ”, οι άνθρωποι μπορούν να πηγαίνουν κάθε πρωί στην δουλειά τους χωρίς να τους “υποχρεώνει” κάποιος, παρά μόνο η συνείδησή τους.

Σύμφωνα με τον ΟΙΚ.ΤΑΧ . Αυτό δεν γίνετε.

Κάπου εκεί θυμήθηκα μια παλιά παροιμία που λέει “ Το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη” και πόσο αληθινή είναι ........
Σύντομα σταμάτησα να αγοράζω το “Ποντίκι”.......


*Αριστερός με την κλασική θεωρητική έννοια , γιατί στην πράξη.......