Σελίδες

19.10.11

Κάθε ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις είναι συμπτωματική.

Κάποτε προστατευόμενοι των κομμάτων και των κομματαρχών ήταν οι "μάγκες" ή τα «κουτσαβάκια», που χωρίς να εργάζονται, ζούσαν στου «Ψειρή» και στις γύρο περιοχές, παρασιτικά, κλέβοντας και εξαπατώντας, έχοντας εξασφαλίσει την ατιμωρησία χάρις στο έργο που προσέφεραν προεκλογικά στα μεγάλα κόμματα της εποχής.
Το «έργο» φυσικά αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από το να τρομοκρατούν τους αντιπάλους του κόμματος , κυρίως με φράσεις και απειλές «θα χυθεί αίμα» κλπ σπάζοντας ενίοτε και κεφάλια , προκειμένου να μην εμφανιστούν στην «περιοχή τους» οι αντίπαλοι και τους πάρουν τους ψήφους από την πελατεία ή αντίθετα να εκδράμουν οι ίδιοι επί των αντιπάλων…..
Σύνηθες όπλο ήταν τα ρόπαλα . ως και ροπαλοφόροι επονομαζόμενοι, ενώ δεν έλειπαν από την «συλλογή» τα μαχαίρια και τα πιστόλια.
Όλος αυτός ο συρφετός που ταλαιπωρούσε επί χρόνια τους Αθηναίους εξαφανίστηκε μέσα σε ένα μήνα με απόφαση του  ( Κατόπιν  της ορθής παρέμβασης του Άθεου)  Χ. Τρικούπη αντί του Πάγκαλου (που έγραψα αρχικά εγώ.) που ανέθεσε την εκτέλεση στον , διορισμένο για αυτό τον σκοπό, Μπαϊρακτάρη.

Αν δείτε και σήμερα στο Σύνταγμα, τίποτα ροπαλοφόρους , κομματόσκυλα που παρανομούν και δεν τους αγγίζει κανείς , και μύρια άλλα, είναι όλα συμπτωματικά!



2 σχόλια:

αθεόφοβος είπε...

Έχεις κάνει ένα λάθος ..μερικών ετών!
Ο Μπαϊρακτάρης διορίστηκε από τον Χαρίλαο Τρικούπη και όχι απόν Πάγκαλο.
Η δε αντιμετώπιση των κουτσαβάκηδων βασιζόταν στον εξευτελισμό τους.
Έπειτα από κάθε επιδρομή σε κάποιο καφενείο του Ψειρή, άρπαζε όσους Κουτσαβάκηδες έβρισκε, τους έφερνε στην πλατεία Κλαυθμώνος κι εκεί, μπροστά στο πλήθος που αλάλαζε δινόταν μια κωμικοτραγική παράσταση:
Υπήρχε εκεί ένα αμόνι και πάνω σ’ αυτό, ο αιχμαλωτισμένος Κούτσαβος υποχρεώνονταν να συντρίψει ο ίδιος τα όπλα του, την κουμπούρα του ή την περιλάλητη αμφίστομη κάμα.
Ακολουθούσε έπειτα η εμφάνιση μιας τεράστιας βλαχοψαλίδας, με την οποία ο ίδιος ο Μπαϊρακτάρης έκοβε όλα τα σύμβολα της παρεξηγημένης παλληκαριάς. Έκοβε ανελέητα τις αφέλειες των μαλλιών που έφθαναν ως τα μάτια, έπειτα τις μυτερές άκρες των παπουτσιών, στην συνέχεια το δεξί μανίκι (ακριβώς αυτό που δεν φορούσαν, έμβλημα της ρεμπέτικης παλληκαριάς) και τέλος το μακρύ ζωνάρι που σερνόταν για καβγά. Κατόπιν ο αστυνόμος με άγριες κλωτσιές πετούσε τους αχρηστευμένους Κουτσαβάκηδες, σαν άχρηστα τσόφλια, μέσα στο πλήθος που τους γιουχάιζε επίμονα. Ο εξευτελισμός αυτός, ήταν φοβερός, ώστε στο εξής αναγκάζονταν να αξαφανιστούν από προσώπου γης.

glam είπε...

Έχεις απόλυτο δίκαιο, φυσικά...

Παρασύρθηκα διαβάζοντας ιστορίες περασμένων εποχών.....