Τα κλειστά επαγγέλματα βλάπτουν πρωτίστως , τους λειτουργούς τους.

Το ισχυρότερο επιχείρημα της κυβέρνησης, για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, έπρεπε να είναι όχι η ωφέλεια του κοινωνικού συνόλου , όπως διατείνεται μάλλον ασκόπως αφού ελάχιστα κινητοποιεί ως επιχείρημα, αλλά τους ίδιους, και κυρίως , τους γόνους αυτών.
Συγκεκριμένα, είναι βέβαιο ότι (σχεδόν) κανένα παιδί δεν θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμα του γονιού του, και υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι γι’ αυτό.

Οι δύο σημαντικότεροι είναι ότι :
1) Είναι απίθανο από έναν τεράστιο αριθμό επαγγελμάτων , περίπου 50 χιλιάδων ίσως και περισσότερα, να συμπέσουν επιλέγοντας το ίδιο ένας γονιό και το παιδί του, απλό ζήτημα στατιστικής.
2) Ακόμα και αυτές οι λίγες πιθανότητες μειώνονται δραστικά αν σκεφτεί κανείς την κατάσταση μέσα στην οποία μεγαλώνει το παιδί σε σχέση με το επάγγελμα του γονιού του.

Απλό παράδειγμα: Τι πιθανότητες θα δώσετε σε ένα παιδί να θελήσει, για παράδειγμα, να γίνει οδοντίατρος και να κληρονομήσει το οδοντιατρείο, του γονιού του; (Στην θέση του «οδοντιατρείου» βάλτε : Συμβολαιογραφείο, Δικ. Γραφείο, Φαρμακείο κλπ δεν κάνει μεγάλη διαφορά…)

Καμία , είναι η απάντηση , και ο λόγος απλός:
Το «οδοντιατρείο» για ένα παιδί έως 3-4 χρόνων, είναι ο χώρος που του «απαγάγει» για πολλές ώρες, καθημερινά, τον γονιό του, καθόλου ευχάριστο γεγονός, θα έλεγα ( πχ « Πρέπει να φύγω είναι η ώρα να ανοίξω το ιατρείο» «Έχω δουλειά δεν μπορώ» κλπ ) πολύ δε περισσότερο αν πρόκειται για την μητέρα ή και για τους δύο.
Τα αρνητικά συνεχίζονται , και επιδεινώνονται , όσο το παιδί μεγαλώνει. Συχνά σε αυτή την ηλικία ή λίγο αργότερα θα αρχίσει η «γνωριμία» μέσω επισκέψεων με το μυστηριώδη «αντίζηλο».
Αυτό, παρά τον αρχικό ενθουσιασμό, αντί να βελτιώσει θα χειροτερέψει την κατάσταση, σύντομα το παιδί θα αντιληφθεί ότι ο πρωταγωνιστής εκεί μέσα δεν είναι το ίδιο , όπως ήταν στο σπίτι, αλλά κάποιοι άγνωστοι που οι μαμά ή ο μπαμπάς προτιμούν να μιλούν και να ασχολούνται μαζί τους αφήνοντας το ίδιο σε κάποιο γραφείο μόνο του να μουτζουρώνει μερικά χαρτιά με μολύβια.
Ταυτόχρονα όλες οι αισθήσεις του το «ενημερώνουν» ότι ο «χώρος» πολύ απέχει από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε «ευχάριστος» , αντίθετα πιο συχνά επικρατούν η κούραση, η ένταση , το στρες και τα νεύρα παρά τα χαμόγελα και η καλή διάθεση.
Εικόνες επίσης καθόλου άγνωστες πχ για ιατρεία – φαρμακεία , όπως αίματα , πόνος , δάκρυα και γενικά δυσάρεστες καταστάσεις επιτείνουν την κατάσταση.
Όλα αυτά είναι αρκετά να δημιουργήσουν απέχθεια και να στρέψουν, και το « καλύτερο παιδί», ενάντια στο επάγγελμα των γονιών του.
Εσκεμμένα δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι, ακόμα και αν όλα τα εμπόδια που ανέφερα, υπερπηδηθούν, παραμένει ένα που είναι αρκετό από μόνο του να τα ανατρέψει : Η αναπόφευκτη σύγκριση - σύγκρουση μεταξύ του μεγάλου και έμπειρου «που τα ξέρει όλα» και του μικρού και άπειρου «που δεν ξέρει τίποτα»…...
Παρόλα αυτά πολλοί γονείς καταφέρνουν να «πείσουν» τα παιδιά τους, με συνήθεις εκβιαστικούς τρόπους, να τους διαδεχτούν , προκειμένου να μην πάνε «χαμένοι οι κόποι τους».
Το αποτέλεσμα το βλέπω καθημερινά, παλιά «ένδοξα» γραφεία σήμερα να υπολειτουργούν από τους δυστυχείς γόνους που περιφέρουν το σαρκίο τους ταλαιπωρώντας τόσο το ίδιο όσο και τους άτυχους πελάτες τους.
Υγ Αρκεί κάποιος να επισκεφτεί μερικά γραφεία πχ συμβολαιογράφων , (όπου η διαδοχή είναι φανερή εξαιτίας του «αρχείου» που διατηρούν ) για να διαπιστώσει «ιδίοις όμασι» του λόγου του αληθές.
Η αντίθεση δε με τα γραφεία συμβολαιογράφων που είναι «αυτοδημιούργητοι» πείθει για την εγκληματική στάση κάποιων απέναντι στα παιδιά τους και μάλιστα ενώ πιστεύουν ότι τα σώζουν .