Το μεγαλύτερο πρόβλημα, πιστεύω, της Ελληνικής παιδείας σήμερα, αλλά και παλιότερα, είναι η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, που καθηλώνει όλους τους εμπλεκόμενους σε αυτήν, στο μίνιμουμ της προσπάθειάς τους.
Όποιος έχει έρθει σε επαφή με σχολείο έστω και μόνο σαν γονιός, όπως εγώ, έχει αντιληφθεί ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι οι εγκαταστάσεις και ο εξοπλισμός αλλά, κυρίως, το προσωπικό δλδ οι εκπαιδευτικοί που τα στελεχώνουν.
Σε ένα συνηθισμένο σχολείο οι 8 στους 10 εκπαιδευτικούς παράγουν “προϊόν” απαράδεκτο προς “κατανάλωση”, αρκεί να ρωτήσει κάποιος οποιοδήποτε μαθητή και θα το πληροφορηθεί άμεσα.....
Όλοι άλλωστε θυμόμαστε τους ελάχιστους δασκάλους που ξεχώριζαν, από ένα μεγάλο σύνολο, από τον καιρό της δικής μας μαθητείας στα θρανία....
Η μεγάλη αλλαγή στην εκπαίδευση μπορεί να γίνει μόνο με την απ' ευθείας σύνδεση του “παραγωγού” με τον “καταναλωτή”.
Το κράτος , θα μπορούσε, αντί να χρηματοδοτεί απευθείας τον "παραγωγό" δάσκαλο, να χρηματοδοτεί τον χρήστη του "προϊόντος" δλδ τον μαθητή - γονιό.
Για να αντιληφθούμε την διαφορά, ας φανταστούμε τους παραγωγούς μιας λαϊκής αγοράς να αμείβονται με μισθό από το κράτος, είναι βέβαιο ότι η εικόνα αυτής της λαϊκής δεν θα έχει καμία σχέση με αυτή που ξέρουμε......
Δεν είναι "απορίας άξιον" που τα παιδιά μισούν το σχολείο, και το δείχνουν με κάθε τρόπο, απλά εμείς οι "μεγάλοι" αδιαφορούμε ...και το πληρώνουμε.
Η αλλαγή θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω ενός συστήματος κουπονιών ( κρατική χρηματοδότηση) που θα διατίθεται ανά μαθητή ή φοιτητή, μια παλιότερη ιδέα που δεν θυμάμαι ποιος την πρωτοδιατύπωσε, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος εφικτός τρόπος που θα έχει ως στόχο την ελεύθερη διαπραγμάτευση μεταξύ “παραγωγού” και “πελάτη”.
Το ρόλο της εκπροσώπησης των γονιών - μαθητών θα μπορούσε να ανατεθεί στον "διευθυντή", ο οποίος θα προσλαμβάνετε και θα λογοδοτεί στην γενική συνέλευση των γονέων και κηδεμόνων.
Διαπραγμάτευση ελεύθερη ως προς την πρόσληψη ή απόλυση αλλά και ως προς το ύψος των αμοιβών, χωρίς ουσιαστικό κίνητρο είναι μάταιο να προσμένεις βελτίωση της κατάστασης.....
Το ισοπεδωτικό σημερινό σύστημα όπου όλοι αμείβονται το ίδιο, άσχετα από το πόσο και τι παράγουν, είναι ο λόγος όπου ικανοί καθ' όλα εκπαιδευτικοί, μετατρέπονται σύντομα σε αδιάφορους και "κακούς"......
(Με αφορμή, κείμενο για την παιδεία στο συνέδριο της ΔΡΑΣΗΣ )
ΥΓ.
Θα παρακαλέσω, ιδιαίτερα, για τα σχόλια σας ........
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Δεν θα δουλεψει. Ο μέσος ΈΛληνας γονιος θεωρεί "μόρφωση" το να εχει το παιδι του καλο μ.ο. και να μπορεί η γυναίκα του να κοκορεύεται στην γειτόνισσα.
Ελαχιστοι γονεις ενδιαφερονται για κατι παραπερα, κυριως γιατι ειναι προϊοντα ενος συστηματος ΠΟΛΥ χειροτερου απο το τωρινο. Απλα τότε με το ξύλο έ μάθαιναν και λίγη ορθογραφία/προπαίδεια. Περι πραγματικής γνώσεως όμως βράστα
Αγετε τους παιδας, ναι, αλλα ποιος θα το κανει για τους γονεις;
Zaphod:
Εν μέρη έχεις δίκιο, αλλά από την άλλη, πολλοί γονείς, δεν λέω η πλειοψηφία, διαμαρτύρονται έντονα γι' αυτή την κατάσταση, συνήθως στους συλλόγους ή στον διευθυντή και σπάνια στον ίδιο τον δάσκαλο, για ευνόητους λόγους, και βλέποντας ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, απογοητεύονται και αποδέχονται την σημερινή κατάσταση....
Αυτοί οι "ελάχιστοι" που αναφέρεις, μπορεί, παραχωρώντας τους τις κατάλληλες εξουσίες, να λειτουργήσουν σαν "δυναμική μειοψηφία", και να ωφεληθούν και όλοι οι υπόλοιποι....
(Το να το βλάψουν περισσότερο, το θεωρώ απίθανο...)
Δεν λέω ότι πρέπει να εφαρμοστεί γενικά και άμεσα, αλλά μπορεί να δοκιμαστεί μερικά , σε μια περιοχή για παράδειγμα, για να εξαχθούν συμπεράσματα.
Το βέβαιο είναι ότι πρέπει να αλλάξει το υπάρχον σύστημα,και αυτό δεν γίνετε χωρίς ρίσκο, λάθη και δοκιμές.....
Το οτι το υπαρχον σύστημα πρεπει να αλλάξι είναι δεδομένο. Πιθανόν οι νεοι δήμοι που θα προκύψουν από τον Καλλικράτη να έχουν τετοιες δυνατότητες στο μέλλον. Το ζήτημα όμως σπανίως είναι ο καλός ή κακός εκπαιδευτικός αλλά το σύστημα που καλείται να ακολουθήσει (αναλυτικά προγράμματα, βιβλία, υποδομές κτλ) και κυρίως το να γίνεται σοβαρή δουλειά σε όλες τις βαθμίδες. Επίσης, οσο και αν δεν αρεσει, ενα καλό εκπαιδευτικό σύστημα απαιτεί λεφτά και υπομονη, τουλάχιστον 10ετίας
Δεν νομίζω ότι ο μέσος γονιός πως ενδιαφέρεται για την παιδεία που θα πάρει το βλαστάρι του αλλά ενδιαφέρεται κυρίως για την βαθμολογία του.
Όσο για την απόδοση ενός δασκάλου υπάρχουν μέθοδοι που μπορείς να μετρήσεις την ικανότητα του να μεταδίδει γνώσεις, αλλά στην Ελλάδα κανένας και σε κανένα επάγγελμα δεν θέλει τον έλεγχο.
Zaphod: Εδώ διαφωνούμε!
"Το ζήτημα όμως σπανίως είναι ο καλός ή κακός εκπαιδευτικός αλλά το σύστημα που καλείται να ακολουθήσει...."
Αν παρακολουθήσεις τους διαλόγους μεταξύ των γονιών, ειδικά στην αρχή της κάθε σχολ. χρονιάς, θα ακούσεις την πλέον συνηθισμένη ερώτηση:
"Εσείς ποιόν δάσκαλο έχετε φέτος;"
Και ανάλογα με την απάντηση ακούγετε η ....συνέχεια:
"Είστε τυχεροί! είναι καλός δάσκαλος, θα τους μάθει..."
Ή αντίστροφο, " Ωχ, τον είχαμε πέρυσι και δεν μάθανε τίποτα ...ευτυχώς φέτος τα "πήρε" ο τάδε...."
Δείγμα ότι ο δάσκαλος παίζει καθοριστικό ρόλο, πέρα από προγράμματα, βιβλία κλπ...
Αυτό ισχύει για όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, πόσοι φοιτητές δεν αναφέρονται με κολακευτικά λόγια για ορισμένους καθηγητές τους ενώ για τους περισσότερους μόνο καλά λόγια δεν έχουν......
Για τα "λεφτά και την υπομονή", θα συμφωνήσω, αλλά δεν αρκούν από μόνα τους.....
Άθεο:
"... ενδιαφέρεται κυρίως για την βαθμολογία του."
Και αυτό συμβαίνει, όπως επίσης, σε μεγαλύτερο βαθμό ο γονιός επιθυμεί, οι γνώσεις που αποκτά το παιδί του, να έχουν αντίκρυσμα για μια όσο το δυνατόν καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση στο μέλλον.....
Τα φροντιστήρια άλλωστε αυτόν τον στόχο εξυπηρετούν...
Στις "πανελλήνιες" οι βαθμολογίες δεν θα "μετρήσουν" ιδιαίτερα.....
".... υπάρχουν μέθοδοι που μπορείς να μετρήσεις την ικανότητα..."
Ακριβώς, και αυτός ένας τρόπος αξιολόγησης είναι, και θα γίνετε από τους άμεσα ενδιαφερόμενους - "πελάτες" που ίσως γνωρίζουν τις "ανάγκες" τους καλύτερα από οποιοδήποτε άλλον......
Δημοσίευση σχολίου